W 1991 roku Bundestag podjął decyzję o przywróceniu Berlinowi statusu stolicy zjednoczonych Niemiec. Miasto nad Szprewą miało stać się jednym z głównych ośrodków polityki europejskiej co było impulsem do prawdziwej architektonicznej rewolucji.

Urząd Kanclerski w Berlinie był jednym z najważniejszych projektów budowlanych dla nowej stolicy i został ukończony wiosną 2001 roku.

W 1992 roku ogłoszono konkurs urbanistyczny, na który wpłynęło 835 zgłoszeń z 54 krajów. W gronie jury znalazło się wielu znanych architektów i polityków. W dniu 18 lutego 1993 zwycięski projekt, który miał stać się wizytówką zjednoczonego Berlina, ogłosił osobiście „kanclerz zjednoczenia” Helmut Kohl. Wygrał projekt berlińskich architektów Axela Schultesa i Charlotte Frank. Budowę rozpoczęto w 1997 roku, a jej realizacja zajęła jedynie 4 lata i pochłonęła 265 milionów euro.

Postmodernistyczny projekt zachwycił zintegrowaną architekturą, która łączyła dwa brzegi Szprewy wielokrotnie poprzecinanej mostami, tym samym symbolizując pod względem urbanistycznym zjednoczenie Berlina i Niemiec.

Ze względu na charakterystyczną, ale kontrowersyjną architekturę, dziennikarze, przewodnicy turystyczni i niektórzy miejscowi określali budynek jako Kohllosseum – jako synonim słów Koloseum i nazwiska byłego kanclerza Helmuta Kohla. Obecnie ze względu na kwadratowy kształt fasady i okrągłe przeszklone elementy nazywany jest prześmiewczo przez berlińczyków „pralką Angeli Merkel”.

Urząd Kanclerski w Berlinie został zbudowany ze szkła i betonu. Wnętrze zostało zaprojektowane przez Schultesa w kształcie kwadratów, trójkątów, kół i elips, które razem tworzą niepowtarzalną strukturę przestrzenną. Przeszklone dziedzińce i fasady zapewniają wewnątrz naturalne światło.

Dwa długie rzędy budynków o długości 200 m i 335 m mieszczące 370 pomieszczeń biurowych, zatrudniających około 450 pracowników, otaczają centralny sześcian kancelarii. Jego wysokość wynosi 36 metrów, a więc tylko cztery metry poniżej kopuły budynku Reichstagu.

Urząd Kanclerski w Berlinie jest ośmiokrotnie większy od Białego Domu w Waszyngtonie. Jego rozmach wprawił nawet w osłupienie jego pierwszego lokatora Gerharda Schrödera (1998-2005).

Poziom zarządzania znajduje się na piątym i szóstym piętrze, czyli bezpośrednio za dużymi, półkolistymi oknami. Są tam biura ministrów w Kancelarii Federalnej oraz sale bankietowe.

Na szóstym piętrze znajduje się mała i duża sala gabinetowa, w której w każdą środę zbiera się rząd federalny na obradach. Szef Kancelarii Federalnej i Kanclerz Federalny mają swoje biura na siódmym piętrze z widokiem na Reichstag. Widok ten ma zawsze przypominać kanclerzowi, że prawdziwym ustawodawcą jest parlament.

Po zachodniej stronie, most nad Szprewą prowadzi do Ogrodu Kanclerskiego (Kanzlergarten) z przyległym lotniskiem dla śmigłowców.

Przed budynkiem znajduje się reprezentacyjny dziedziniec gdzie przyjmowani są międzynarodowi dyplomaci. W obecności kanclerza Schrödera został tu umieszczony wysoki na pięć i pół metra 90-tonowy postument „Berlin” projektu baskijskiego artysty Eduarda Chillidy.